Sociale activering.




Enige tijd geleden kreeg ik een briefje in de bus. Het briefje was afkomstig van de gemeente waarvan ik een deel van mijn uitkering ontvang. Het ging om een verzoek om inlichtingen in het kader van “arbeidstoeleiding”. Ze hadden me dus gevonden.




Al maanden lang lees ik berichten over een nieuw kabinetsbeleid waarin het bestrijden van armoede en sociaal isolement centraal staat. Zoals gewoonlijk gaat het niet om een uitvinding van de Nederlandse regering. In de Verenigde Staten, met de staat Wisconsin voorop, en in het Groot-Brittannië van de sociaal-democraat Blair, loopt men al jaren met dit nieuwe armoedebeleid te koop. Men is verrukt over de resultaten die men daar zegt te behalen. In Duitsland heeft de sociaal-democraat Schröder al aangekondigd de werkloosheid op dezelfde wijze te gaan aanpakken. Er is blijkbaar sprake van een omvangrijk initiatief in het gehele westerse werelddeel. En dat initiatief wordt over het algemeen luid toegejuicht, niet alleen door regeringsfracties. In het Groninger Dagblad van 2 mei jl. verscheen een artikel van de Groen Linkser Blanksma (fractievoorzitter voor die partij in de Provinciale Staten van Drenthe) waarin tot uiting komt dat hij het geheel met de uitgangspunten van de nieuwe armoedebestrijding eens is. Ook uit het stemgedrag van Groen Links in de gemeenteraden van het Oldambt blijkt de onvoorwaardelijke steun van Groen Links voor dit beleid. Waarom zou men ook tegen zijn? Armoede is een vloek voor de mensheid en het bestrijden van armoede kan alleen maar goed zijn. Toch gaan mijn nekharen meteen overeind staan als ik uitverkoren blijk te zijn als een van degenen die in het kader van dit nieuwe beleid naar arbeid toe geleid gaan worden.




Het gaat dan om kleinere ergernissen, zoals de ronduit beledigende wijze waarop er om inlichtingen wordt gevraagd. Of ik “psychische klachten” heb die een belemmering vormen voor de arbeidstoeleiding en, zo ja, of ik dan maar eventjes in één zin wil opschrijven waaruit die psychische klachten dan wel bestaan. Alsof ik, als ik al psychische klachten zou hebben, deze zo maar op een formuliertje zou invullen en naar een mij volstrekt onbekende ambtenaar zou toe sturen. Of ik “allochtoon” ben. Wat heeft dat er mee te maken? Krijgen allochtonen misschien betere of slechtere faciliteiten aangeboden bij de arbeidstoeleiding?




Er zijn ook grotere ergernissen. Zo wordt gesteld dat ik het feit dat ik van een uitkering afhankelijk ben als vervelend zou ervaren. “U gaat liever aan de slag”, aldus het briefje.


Nu ben ik al ongeveer tien jaar afhankelijk van een uitkering en een dergelijk zinnetje impliceert dus dat ik al die jaren op mijn krent zou hebben gezeten. Ik was immers niet “aan de slag”. Dat ik, zoals zo velen, na het verlies van een betaalde baan onbetaald werk ben gaan doen, is blijkbaar bij voorbaat al niet van belang. Voor de arbeidstoeleiders ben ik al die tijd niet “aan de slag” geweest.




De grootste ergernis is echter van geheel andere aard. Op mijn vijftiende, dat was in 1965, had ik mijn eerste vakantiebaantje. Het geld dat ik verdiende ging in de huishoudpot, zo ging dat in die dagen. Dat was ook nodig. Het was thuis geen vetpot en omdat er besloten was om de kinderen te laten “doorleren” waren extra inkomsten van het allergrootste belang. Dat betekende voor mij dus werken in de weekenden en in de vakanties. Dat betekende ook, toen al, premies voor sociale verzekeringen en belasting betalen. Tot mijn veertigste had ik betaald werk. Al die tijd nauwelijks ziek geweest. Al die tijd premies en belasting betaald. Ik had daar nooit moeite mee. Die afdrachten aan de staat verzekerden mij en iedere andere Nederlander immers van een redelijke uitkering bij werkloosheid of arbeidsongeschiktheid. Toen voor mij dat moment van (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid aanbrak, overigens als regelrecht gevolg van slechte arbeidsomstandigheden, hingen de vlaggen er anders bij. Onder de bezielende leiding van de sociaal-democrate Ter Veld was de WAO inmiddels zo goed als afgeschaft. Een minimale WAO-uitkering, die door de gemeente wordt aangevuld tot bijstandsniveau, daar kan ik het mee doen. Natuurlijk ben ik niet de enige. Er lopen in Nederland honderdduizenden mensen rond die een soortgelijk verhaal kunnen vertellen. Miljarden zijn er door de generatie van mijn leeftijd opgebracht om de sociale zekerheid te financieren. Toen een beroep op die sociale zekerheid aan de orde kwam was het geld er plotseling niet meer. Waar is dat geld gebleven? Is het toeval dat de grote verrijking van de kapitaalbezitters gelijk opging met de afbraak van de sociale zekerheid? Hoe het ook zij, ik voel me bestolen. En als een van de grote regisseurs van die diefstal, de sociaal-democraat Kok, bestrijding van armoede en sociale uitsluiting tot prioriteit verklaart, en ik in het kader van dat beleid een misselijk briefje krijg toegestuurd, moet ik dan blij zijn? De dief wil mij afschepen met een fooi van het geld dat hij eerst van mij gestolen heeft.




Maar er is meer. Tien jaar zonder betaald werk en geen haan die er naar kraaide. Waarom weten ze me nu dan opeens te vinden? Omdat ze me zielig vinden? Omdat ze me willen helpen? Dat gelooft toch geen mens! Daar zit iets anders achter.




De sociale zekerheid werd niet alleen afgebroken, er werd onder aanvoering van de sociaal-democraat Melkert een beleid ingezet waarbij iedereen die van een uitkering afhankelijk is doelbewust gedenigreerd en gecriminaliseerd wordt. Er wordt een regelrechte propaganda gevoerd die tot doel heeft de bevolking duidelijk te maken dat er voor miljarden met uitkeringsgelden wordt gefraudeerd. Zelfs bejaarden die van de AOW leefden worden daarbij niet ontzien. Brieven van uitkerende instanties worden standaard voorzien van de meest onbeschofte dreigementen. Naar willekeur worden uitkeringsgerechtigden door de sociale recherche opgepakt en vaak volkomen ten onrechte voor uitkeringsfraude veroordeeld. De denigrerende wijze waarop men mij in het kader van de arbeidstoeleiding om inlichtingen verzoekt, staat uiteraard ook geheel in het teken van dit beleid. Waarom dit alles?




De economie trok aan en hier en daar ontstonden zelfs vacatures. Niet op die plekken waar het nodig is, zoals in de gezondheidszorg, in het onderwijs en bij het openbaar vervoer waar de regering kunstmatig een personeelstekort in stand houdt, maar bij de grote bedrijven. Er moest weer een beroep worden gedaan op het arbeidsreserveleger. En daarmee kwam de door de kapitaalbezitters gewenste loonontwikkeling in gevaar. Al die oudere uitkeringsgerechtigden die zich bewust van hun kracht en trots op hun kennis en ervaring weer op de arbeidsmarkt zouden gaan begeven, beginnen natuurlijk onmiddellijk looneisen te stellen. Nee, dan is het beter om ze eerst te stigmatiseren als dieven en profiteurs. Als ze het dan nog in hun kop halen om een rechtvaardig loon voor hun werk te eisen, kan er altijd nog gezegd worden: “Jij wil een hoger loon?? Wat denk je wel?? Je hebt het aan ons te danken dat we je uit de goot hebben gehaald!!!” Wie de personeelsadvertenties leest van “OPMAAT”, de stichting die in de regio Winschoten uitvoering geeft aan de Wet Inschakeling Werkzoekende, heeft kunnen zien dat het al zover is gekomen dat een “meewerkend voorman groenonderhoud”, met andere woorden een ervaren vakman, voor een habbekrats in het kader van de WIW aan het werk kan.




Het briefje van de gemeente moet mij op de eerste plaats duidelijk maken dat ik een probleem hebt omdat ik afhankelijk ben van een uitkering. Vervolgens biedt men mij hulp aan. Ik heb echter geen probleem. Het probleem is de neoliberale ideologie waar bijna alle politieke partijen, de PvdA voorop, achter aan hollen. En als men mij wil helpen, waarom geeft men mij dan niet datgene waar ik, op grond van mijn arbeidsverleden, recht op heb??


Chris Steijvers,


Uitkeringstrekker.

Goed stuk, Chris! Het is steunend voor mij (en velen, denk ik) om de waarheid (omtrent het beleid van stigmatiseren en onderuithalen van 'uitkeringstrekkers') zo goed verwoord te zien. Fijn jouw verhaal en je stevig gefundamenteerde betoog te lezen.

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Sociale activering.




Enige tijd geleden kreeg ik een briefje in de bus. Het briefje was afkomstig van de gemeente waarvan ik een deel van mijn uitkering ontvang. Het ging om een verzoek om inlichtingen in het kader van “arbeidstoeleiding”. Ze hadden me dus gevonden.




Al maanden lang lees ik berichten over een nieuw kabinetsbeleid waarin het bestrijden van armoede en sociaal isolement centraal staat. Zoals gewoonlijk gaat het niet om een uitvinding van de Nederlandse regering. In de Verenigde Staten, met de staat Wisconsin voorop, en in het Groot-Brittannië van de sociaal-democraat Blair, loopt men al jaren met dit nieuwe armoedebeleid te koop. Men is verrukt over de resultaten die men daar zegt te behalen. In Duitsland heeft de sociaal-democraat Schröder al aangekondigd de werkloosheid op dezelfde wijze te gaan aanpakken. Er is blijkbaar sprake van een omvangrijk initiatief in het gehele westerse werelddeel. En dat initiatief wordt over het algemeen luid toegejuicht, niet alleen door regeringsfracties. In het Groninger Dagblad van 2 mei jl. verscheen een artikel van de Groen Linkser Blanksma (fractievoorzitter voor die partij in de Provinciale Staten van Drenthe) waarin tot uiting komt dat hij het geheel met de uitgangspunten van de nieuwe armoedebestrijding eens is. Ook uit het stemgedrag van Groen Links in de gemeenteraden van het Oldambt blijkt de onvoorwaardelijke steun van Groen Links voor dit beleid. Waarom zou men ook tegen zijn? Armoede is een vloek voor de mensheid en het bestrijden van armoede kan alleen maar goed zijn. Toch gaan mijn nekharen meteen overeind staan als ik uitverkoren blijk te zijn als een van degenen die in het kader van dit nieuwe beleid naar arbeid toe geleid gaan worden.




Het gaat dan om kleinere ergernissen, zoals de ronduit beledigende wijze waarop er om inlichtingen wordt gevraagd. Of ik “psychische klachten” heb die een belemmering vormen voor de arbeidstoeleiding en, zo ja, of ik dan maar eventjes in één zin wil opschrijven waaruit die psychische klachten dan wel bestaan. Alsof ik, als ik al psychische klachten zou hebben, deze zo maar op een formuliertje zou invullen en naar een mij volstrekt onbekende ambtenaar zou toe sturen. Of ik “allochtoon” ben. Wat heeft dat er mee te maken? Krijgen allochtonen misschien betere of slechtere faciliteiten aangeboden bij de arbeidstoeleiding?




Er zijn ook grotere ergernissen. Zo wordt gesteld dat ik het feit dat ik van een uitkering afhankelijk ben als vervelend zou ervaren. “U gaat liever aan de slag”, aldus het briefje.


Nu ben ik al ongeveer tien jaar afhankelijk van een uitkering en een dergelijk zinnetje impliceert dus dat ik al die jaren op mijn krent zou hebben gezeten. Ik was immers niet “aan de slag”. Dat ik, zoals zo velen, na het verlies van een betaalde baan onbetaald werk ben gaan doen, is blijkbaar bij voorbaat al niet van belang. Voor de arbeidstoeleiders ben ik al die tijd niet “aan de slag” geweest.




De grootste ergernis is echter van geheel andere aard. Op mijn vijftiende, dat was in 1965, had ik mijn eerste vakantiebaantje. Het geld dat ik verdiende ging in de huishoudpot, zo ging dat in die dagen. Dat was ook nodig. Het was thuis geen vetpot en omdat er besloten was om de kinderen te laten “doorleren” waren extra inkomsten van het allergrootste belang. Dat betekende voor mij dus werken in de weekenden en in de vakanties. Dat betekende ook, toen al, premies voor sociale verzekeringen en belasting betalen. Tot mijn veertigste had ik betaald werk. Al die tijd nauwelijks ziek geweest. Al die tijd premies en belasting betaald. Ik had daar nooit moeite mee. Die afdrachten aan de staat verzekerden mij en iedere andere Nederlander immers van een redelijke uitkering bij werkloosheid of arbeidsongeschiktheid. Toen voor mij dat moment van (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid aanbrak, overigens als regelrecht gevolg van slechte arbeidsomstandigheden, hingen de vlaggen er anders bij. Onder de bezielende leiding van de sociaal-democrate Ter Veld was de WAO inmiddels zo goed als afgeschaft. Een minimale WAO-uitkering, die door de gemeente wordt aangevuld tot bijstandsniveau, daar kan ik het mee doen. Natuurlijk ben ik niet de enige. Er lopen in Nederland honderdduizenden mensen rond die een soortgelijk verhaal kunnen vertellen. Miljarden zijn er door de generatie van mijn leeftijd opgebracht om de sociale zekerheid te financieren. Toen een beroep op die sociale zekerheid aan de orde kwam was het geld er plotseling niet meer. Waar is dat geld gebleven? Is het toeval dat de grote verrijking van de kapitaalbezitters gelijk opging met de afbraak van de sociale zekerheid? Hoe het ook zij, ik voel me bestolen. En als een van de grote regisseurs van die diefstal, de sociaal-democraat Kok, bestrijding van armoede en sociale uitsluiting tot prioriteit verklaart, en ik in het kader van dat beleid een misselijk briefje krijg toegestuurd, moet ik dan blij zijn? De dief wil mij afschepen met een fooi van het geld dat hij eerst van mij gestolen heeft.




Maar er is meer. Tien jaar zonder betaald werk en geen haan die er naar kraaide. Waarom weten ze me nu dan opeens te vinden? Omdat ze me zielig vinden? Omdat ze me willen helpen? Dat gelooft toch geen mens! Daar zit iets anders achter.




De sociale zekerheid werd niet alleen afgebroken, er werd onder aanvoering van de sociaal-democraat Melkert een beleid ingezet waarbij iedereen die van een uitkering afhankelijk is doelbewust gedenigreerd en gecriminaliseerd wordt. Er wordt een regelrechte propaganda gevoerd die tot doel heeft de bevolking duidelijk te maken dat er voor miljarden met uitkeringsgelden wordt gefraudeerd. Zelfs bejaarden die van de AOW leefden worden daarbij niet ontzien. Brieven van uitkerende instanties worden standaard voorzien van de meest onbeschofte dreigementen. Naar willekeur worden uitkeringsgerechtigden door de sociale recherche opgepakt en vaak volkomen ten onrechte voor uitkeringsfraude veroordeeld. De denigrerende wijze waarop men mij in het kader van de arbeidstoeleiding om inlichtingen verzoekt, staat uiteraard ook geheel in het teken van dit beleid. Waarom dit alles?




De economie trok aan en hier en daar ontstonden zelfs vacatures. Niet op die plekken waar het nodig is, zoals in de gezondheidszorg, in het onderwijs en bij het openbaar vervoer waar de regering kunstmatig een personeelstekort in stand houdt, maar bij de grote bedrijven. Er moest weer een beroep worden gedaan op het arbeidsreserveleger. En daarmee kwam de door de kapitaalbezitters gewenste loonontwikkeling in gevaar. Al die oudere uitkeringsgerechtigden die zich bewust van hun kracht en trots op hun kennis en ervaring weer op de arbeidsmarkt zouden gaan begeven, beginnen natuurlijk onmiddellijk looneisen te stellen. Nee, dan is het beter om ze eerst te stigmatiseren als dieven en profiteurs. Als ze het dan nog in hun kop halen om een rechtvaardig loon voor hun werk te eisen, kan er altijd nog gezegd worden: “Jij wil een hoger loon?? Wat denk je wel?? Je hebt het aan ons te danken dat we je uit de goot hebben gehaald!!!” Wie de personeelsadvertenties leest van “OPMAAT”, de stichting die in de regio Winschoten uitvoering geeft aan de Wet Inschakeling Werkzoekende, heeft kunnen zien dat het al zover is gekomen dat een “meewerkend voorman groenonderhoud”, met andere woorden een ervaren vakman, voor een habbekrats in het kader van de WIW aan het werk kan.




Het briefje van de gemeente moet mij op de eerste plaats duidelijk maken dat ik een probleem hebt omdat ik afhankelijk ben van een uitkering. Vervolgens biedt men mij hulp aan. Ik heb echter geen probleem. Het probleem is de neoliberale ideologie waar bijna alle politieke partijen, de PvdA voorop, achter aan hollen. En als men mij wil helpen, waarom geeft men mij dan niet datgene waar ik, op grond van mijn arbeidsverleden, recht op heb??


Chris Steijvers,


Uitkeringstrekker.