Een ingezonden verhaal:

Ingezonden stuk.

Na al die jaren...

Tientallen andere uitkeringsgerechtigden heb ik in evenveel ervaringsjaren in de bijstand al verveeld met mijn tips over het voeren van gesprekken met instanties. Hier volgen er een paar. Het effect van reclame zit hem tenslotte nog altijd in de herhaling!

-Wanneer je een uitnodiging krijgt, ga dan na of het ingeplande moment wel handig voor je is. Als je bv. absoluut geen ochtendmens bent, vraag dan gewoon om een nieuwe afspraak op een ander tijdstip.
-Zorg ervoor dat er altijd iemand bij het gesprek aanwezig is. Het liefst iemand die niet direct bij je betrokken is, maar die wel op de hoogte is van je belangrijkste ins en outs. Bv. iemand van PEL, met wie je een voorgesprekje hebt gevoerd over je situatie. Het is goed om een paar extra oren te hebben, iemand kan je zo nodig helpen en/of afremmen tijdens het gesprek. Ook heb je dan een getuige t.a.v. wat er gezegd is en hoe het gesprek verlopen is.
-Vraag naar het doel en de verdere afwikkeling en verslaglegging van het gesprek.
-Bedenk wat je wel en niet kwijt wilt aan de betrokken ambtenaar en houd je daaraan.
-Zorg ervoor dat je de gegevens die van belang kunnen zijn paraat en/of bij de hand hebt, zodat je niet hoeft te gokken hoe dingen ook weer zaten.

Dat ziet er allemaal best logisch uit, vind je ook niet? Nu de werkelijkheid van de afgelopen maanden:

-Op een ochtend werd ik -nog half slapend- opgebeld door een medewerkster van het Sociaal Wijkteam. Ze wilde een afspraak maken voor het gesprek dat vorig jaar al schriftelijk was aangekondigd aan alle cliënten binnen de nieuwe Participatiewet. Ze bleek diezelfde middag zelfs nog een gaatje in haar agenda vrij te hebben. Al mijn uitgangspunten op dat moment vergetend, nodigde ik haar gelijk uit voor het huisbezoek, met het idee er dan ook maar weer snel vanaf te zijn.
-Natuurlijk was er toen geen tijd meer om iemand te vragen om bij het gesprek aanwezig te zijn en eerlijk gezegd dacht ik daar ook helemaal niet aan.
-Pas na afloop realiseerde ik me dat ik geen idee had wat er precies gerapporteerd zou worden aan de gemeente, waarvoor precies en wat de verdere procedure zou zijn. Daarvoor moest ik opnieuw contact zoeken met de sociaal werker. Haar rapportage bleek niet helemaal te kloppen en moest omdat die al was doorgestuurd toen bij de gemeente worden herzien. Van de gemeente zelf nooit iets gehoord. Nadat mijn wijkteam contactpersoon, die nu trouwens consulent heet, dat had nagevraagd bleek er ook helemaal geen beschikking of wat dan ook maar te zullen komen.
-Ik was al blij dat het gesprek op zich prettig verliep en maakte me geen zorgen of ik misschien van alles vertelde wat ik eigenlijk -achteraf gezien- liever voor mezelf had willen houden...
-Het was uiteraard ook heel onhandig dat ik allerlei dingen tijdens het gesprek nog moest gaan opzoeken, in mijn administratie en op mijn laptop. Een goede voorbereiding is het halve gesprek.

Natuurlijk, er is nogal wat veranderd, want deze participatie gesprekken worden bij voorkeur bij de cliënt thuis gevoerd en de sociaal werkers van het wijkteam zijn andere mensen dan de vroegere medewerkers van de sociale dienst.
Bij mij hebben er duidelijk wat knopjes niet juist afgesteld gestaan op die bewuste morgen en middag. Maar jij zorgt natuurlijk dat je je zaakjes wel goed voor elkaar hebt en laat je uiteraard ook niet overdonderen, want jij bent nu in elk geval weer gewaarschuwd!

A.Noniminima