Wanneer je op een uitkering aangewezen bent, krijg je in de meeste gevallen te maken met een reïntegratie traject. De bedoeling daarvan is om mensen te helpen een baan te vinden. Op zich een aardig initiatief, maar de reden waarom de deelnemers aan zo’n traject geen motivatie hebben en uiteindelijk in een baan terecht komen wat helemaal niet bij hen past en de werkgever vervolgens een ongemotiveerde kracht in dienst heeft, is omdat je verplicht wordt om aan een dergelijk reïntegratietraject deel te nemen. En alles waar een mens toe wordt verplicht geeft hele slechte resultaten en juist bij zo’n reïntegratietraject werkt dat dan heel demotiverend. Daarnaast is die reïntegratie zo ingericht dat de indruk wordt gewekt dat de werkzoekende zelf schuldig is aan het feit dat hij of zij geen baan heeft of moeilijk een baan kan vinden. De deelnemers worden vervolgens blootgesteld aan allerlei rare trainingen die zouden moeten helpen om zeer gemotiveerd werk te gaan zoeken, wat eigenlijk gewoon een slappe poging is om de deelnemers te hersenspoelen. Daarnaast wordt er gewerkt aan je persoonlijkheid en je voorkomen, want daar kan het hem ook aan liggen dat je geen werk hebt. Onnozelheid op en top waar niemand profijt van heeft behalve degenen die zulke onzin tot een prestige project willen maken om vervolgens schouderklopjes te ontvangen van niemand anders dan de collega’s.

Vervolgens laten ze publiekelijk overkomen alsof al die reïntegratietrajecten zo’n groot succes zijn, omdat ze zo druk worden bezocht en velen werk hebben gekregen dankzij het succes van die reïntegratie. Maar in werkelijkheid werkt het alleen maar voor korte duur, omdat het vaak om tijdelijke baantjes gaat van een paar weken tot enkele maanden, waarna de arme deelnemer weer in een uitkering terecht komt en vervolgens dus weer het hele reïntegratiecircus opnieuw kan gaan volgen. En dat die reïntegratie zo’n groot succes is, komt omdat de deelnemers worden verplicht om deel te nemen. Logisch dat het zo druk wordt bezocht. Wanneer het niet verplicht zou zijn, zou er geen hond aan denken om naar die kinderachtige peuterklas voor volwassenen toe te gaan. Dan konden ze al hun peperdure, fantastische en succesvolle “Reïntegratie dwijlerij met de kraan open” trajectjes wel door de w.c. spoelen. “Work First” is de algemene kreet die de bedenkers de wereld in smijten. Work First ha, ha. Ja, maar dan niet voor de deelnemers, maar hoofdzakelijk bedoeld om al die coaches en begeleiders aan het werk te houden.

Uiteraard ben je volgens de Nederlandse wet een vrij mens en mag je weigeren om aan zo’n traject deel te nemen. Maar dat kan dan wel gevolgen voor je uitkering hebben. En aangezien tegenwoordig niemand ook maar iets kan doen zonder geld, ben je hoe dan ook verplicht om mee te doen, anders pakken ze gewoon je bestaansrecht af. En zo maakt de uitkeringsgerechtigde voor het eerst kennis met het feit dat onderdrukking nog lang niet de wereld uit is. Ook niet in een land als Nederland die de vrijheid van de mens zo hoog in het vaandel lijkt te hebben. Wie in de reïntegratiemolen terecht komt zal overduidelijk meemaken dat de rechten van de mens ook hier niet altijd gelden. De overheid eigent zich het recht toe om alles maar te kunnen doen met iemand die afhankelijk van hen is. En aangezien de uitkeringsgerechtigde financieel geen poot heeft om op te staan, kruipt de arme sloeber maar wat achter alle grillen van die overheid aan om maar niet verder in de problemen te komen. En het ergste is dat die reïntegratiecoaches blijkbaar niet eens weten waar ze nou eigenlijk mee bezig zijn en hun werk zien als een hulpverlenende functie waar de deelnemers trouw gebruik van lijken te maken. Of misschien kicken ze wel op zo’n functie waarmee ze de deelnemende medemensen met hun machtspositie in allerlei bochten kunnen kneden. Hoe dan ook; In feite worden ze gewoon door de overheid betaald om als een modern soort cipier of een vriendelijk overkomende slavendrijver op te treden, zonder dat ze dat schijnbaar zelf door hebben. De overheid besteed miljoenen aan dat soort slecht werkende projecten om zichzelf op borst te kloppen en aan de belastingbetaler te laten zien hoeveel ze eigenlijk voor de burgers doen van hun belastinggeld. En dan durven ze ook nog trots te vermelden dat de deelnemers zo enthousiast en altijd aanwezig zijn. Zoals gezegd; ze kunnen ook niet anders. Want zelfs als ze niet gemotiveerd en enthousiast zijn, kan dat al consequenties hebben voor de uitkering.

De deelnemers aan zo’n traject krijgen te maken met onlogische verplichtingen, dwang, eventuele sancties wanneer ze ergens niet mee eens zijn en heel veel netjes ingepakte intimidatie. En dat allemaal om anderen aan het werk te houden. Logisch dat de meesten gestrest thuis zitten. Zeer onsmakelijk en mensonterend allemaal.

Een reïntegratietraject heeft maar één doel, en dat is om mensen zo snel mogelijk uit die uitkering te wippen. Waar de werkzoekende terecht komt zal de overheid een rotzorg zijn. Als ze die uitkeringtrekkers maar kwijt zijn. En op dat punt gaat het dus helemaal mis. De deelnemers aan zo’n traject krijgen te maken met onlogische verplichtingen, dwang, eventuele sancties wanneer ze ergens niet mee eens zijn en heel veel netjes ingepakte intimidatie. Je wordt steeds maar weer sluipenderwijs en via een mooie omweg duidelijk gemaakt dat het aan jou ligt dat je geen baan hebt of dat je geen baan kunt vinden. En met de woorden “werk is werk” wordt je duidelijk gemaakt dat je alles maar moet aannemen wat je wordt aangeboden, ook al heb je er niets mee. En dat is iets wat echt niet meer thuis hoort in de 21e eeuw. Een werknemer gaat gemotiveerd naar het werk wanneer ze het werk leuk vinden om te doen en er zelf voor hebben gekozen. En dan heeft de werkgever een goeie gemotiveerde kracht. Maar wanneer een werknemer met tegenzin naar een baan toe gaat waar hij zelf niet voor heeft gekozen en er helemaal niets mee heeft, dan krijgt de werkgever te maken met een ongemotiveerde kracht die hoogstwaarschijnlijk vaker overspannen thuis zit dan actief werkzaam is in de opgedrongen werkplek.

Daarom is het een komen en gaan van al die reïntegratiebureautjes en trajecten, en wordt er steeds weer wat nieuws verzonnen om mensen al dan niet een weekje in een baan te proppen om ze maar zo snel mogelijk te slijten uit die uitkering. En dan wordt er nog eens duidelijk op gehamerd dat niemand “achter de geraniums” moet blijven zitten en dat een baan je helpt om daar achter weg te komen. Alsof een baan het enige in het leven is. Er zullen vast wel mensen zijn die zich doodongelukkig en eenzaam voelen zonder een baan, omdat ze anders niet weten waarvoor ze nou eigenlijk leven. Maar er zijn nog meer mensen die zich doodongelukkig en eenzaam voelen met een baan waarin ze zich niet gelukkig voelen en na een lange dag werken juist verdwijnen achter die geraniums.

Hiermee wordt uiteraard niet bedoeld dat je niet moet werken, maar het geeft alleen maar aan dat werken slechts een bron van inkomsten is, waar je tevens plezier aan moet hebben. En reïntegratietrajecten hebben op dat gebied helemaal niets te bieden behalve alles waar niemand op zit te wachten.

Goed geformuleerd, deze stukken en het is allemaal waar!

Ik noem de zg. reïntegratie’ dwangwerkplicht! Met opnieuw integreren heeft het niets meer van doen. Iemand kan nu, als het kabinet haar zin krijgt, straks tot zijn 67e reïntegrant zijn nu 45-plussers in deze zg. `crisistijd’ nauwelijks nog hoeven te rekenen op een CAO-baan in vaste dienst voor meer dan een jaar.
Voor wie nog niet te oud is ligt er een verschiet als `draaideurwerkloze’, na enkele maanden uitzendbureau weer terug in WWB. En wie daar ondanks zijn inspanningen in blijft hangen, wordt 32 uur per week verplicht om vaak beneden zijn of haar niveau monotone arbeid te verrichten in `ruil’ voor een uitkering. Dit terwijl alle plichten die de uitkeringsgerechtigde al had gewoon blijven gelden: toonplicht giro, voordeurdelersverbod, verhaalplicht, plicht tot toestaan huisbezoek etc.
En het wordt er niet beter op: had men eerst nog tijd om van het inkomen, (`vergoeding kosten levensonderhoud’ zoals de gemeente een uitkering noemt), voordelig te shoppen daar waar men het voordeligste uit is, en om bv. fraaie spullen bij de weg gezet voor de ophaaldienst, te vinden en op te knappen voor eigen hergebruik, thans is daar geen tijd meer voor.
Bovendien zullen de uitkeringen lager worden, de toeslagen huur en ziekteverzekering in hoogte verminderen, dit terwijl de kosten van huishuur en ziekteverzekering gaan oplopen.
En het zou me niet verbazen dat de langdurige reïntegrant in de toekomst alleen maar harder en gecontroleerder zal moeten werken. Het verhaaltje, `werkritme opdoen’, `werkervaring verkrijgen’ en `vrijwilligerswerk’ doen gaat allang niet op.
Want de interessante, dus niet-commerciële aanbieders van vrijwilligerswerk, worden thans overspoeld met aanvragen die niet gehonoreerd kunnen worden. Het is er al net als bij aanbieders voor betaald werk, voor een leuke vrijwilligers- of stageplek zijn er tientallen gegadigden.
Wat rest zijn de groeiende werkfabrieken van Caparis, Fourstar en nieuwe door de gemeente aan te kopen gunningen aan ronselaars in goedkoop, lees: gratis, arbeidspotentieel.
Je zou haast zeggen dat de `kredietcrisis’ een zegen is voor ondernemend Nederland, een onverwachte meevaller, ik denk dat deze bewust is gecreëerd om af te zijn van ethisch denken inzake eerlijke verdeling van arbeid en burgerrechten.
Ik zie de dwangwerkplicht als een vorm van repressie tegen baanlozen als genoegdoening voor de burger die wèl met inkomen uit wat dan ook is begunstigd en die moppert over de waardevermindering van effectenportefeuille en onroerendgoedbezit.
Op deze manier denken machtshebbers politieke sturing en kanalisering te geven aan de onvrede van een groeiende groep welvarende burgers die iets aan koopkracht moeten inleveren.
Afwenteling van politiek onvermogen op de meest kwetsbare groepen? Men heeft niets geleerd! Uit onvrijheid zal nooit iets goeds voortkomen, knechting en stigmatisering van willens en wetens kansarm gemaakte groepen zal leiden tot een onstabiele samenleving, en uiteindelijk tot désintegratie van de maatschappij.
Want wat we nu zien is dat er sluipenderwijs een nieuwe apártheid wordt ingevoerd!
Een onderkaste met afgekalfde burgerrechten, een groeiende dagelijks zorgvuldig gecontroleerde massa die in de komende jaren nooit een huis zal kunnen kopen, of een auto, of zefs op niet vakantie zal kunnen gaan.
Nederland is in de EU hier thans `gidsland’, vroeger lachten we om de Belgen met hun dagelijkse stempelplicht, vandaag zijn we op weg het voormalige apartheids Zuid Afrika van Europa te worden!
Het wachten is op een algehele reïntegrantenstaking, de economie kan al niet meer zonder vrijwilligers. Mensen die niets te verliezen hebben moet je niet commanderen, die zouden als ze samen sterk zijn in afwerping van steeds zwaarder wordend juk, de zg. crisis nog wel eens onbeheersbaarder kunnen maken dan nu blijkens de laatste Troonrede het geval is.

J

Mja,beter laat dan nooit zou ik zeggen...
Maar dankzij dit soort verhalen,en mijn eigen opmerkingen inzake de-integratie,en waarschijnlijk ook het feit dat de gehucht-hoek hier net iets meer wegheeft van een onhebbelijke kliekende mafiaclub dan gemiddeld nederland,mag ik nu ook(naast het feit dat je hier praktisch dankzij dat schijnvertonende gekliek amper privacy hebt) met de typische perikelen zitten.Tenslotte ben ik nog net iets minder dan een gemiddelde 'tweederangs burger'.Ik ben namelijk een 'tweederangs buitenstaander' in de bijstand.Dat is hier al gelijk aan een misdadig feit,vandaar dat de buitenstaanders dus ook het meest als criminelen in bewaring worden verhandeld..Zelf plukt men overigens wel graag de overheid kaal,als een van de meest gesubsidieerde klieken van nederland.
Weer typisch 'eigen volk eerst' syndroom.Uiteraard geschikt bevonden als buurtnetwerk der instanties,gezien die mentaliteit.Zum kotzen.